Εικόνες και ήχοι του νερού από το φαράγγι του Δία στο ορεινό Θέρμο

Του Νίκου Κωστακόπουλου

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος κάθε χρόνο η 5η Ιουνίου, ημέρα που συνέπεσε φέτος με τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος και με την ευκαιρία αυτή βρεθήκαμε στην Αμβρακιά στο ορεινό Θέρμο, το χωριό που την ημέρα αυτή τιμά το ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας στο Παλαιοχώρι Αμβρακιάς, που κάποτε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του παλιού χωριού και που σήμερα είναι το μοναδικό κτίριο που παραμένει όρθιο στην περιοχή αυτή, προκειμένου να αποτίσουμε - από κοινού με τους απανταχού Αμβρακιώτες που βρέθηκαν γι' αυτόν τον λόγο την ημέρα αυτή στο χωριό τους - τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη σημαντική αυτή γιορτή της χριστιανοσύνης κατά τη θεία λειτουργία που τελέστηκε στον προαναφερόμενο ναό.
Γι' αυτό, πέρα από την εκτενέστερη αναφορά που θα ακολουθήσει προσεχώς τόσο για τον εορτασμό της ημέρας αυτής στην Αμβρακιά όσο και για την καλοκαιρινή φύση του χωριού που κλέβει την παράσταση κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και όχι μόνο, δεν θα μπορούσε να μην υπάρξει ξεχωριστή σχετική αναφορά στα φυσικά αξιοθέατα της περιοχής αυτής, τιμώντας μ' αυτόν τον τρόπο την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος με την προβολή ενός δείγματος έστω από το φυσικό περιβάλλον της εν λόγω περιοχής. Μιας περιοχής, η οποία αποτελεί βασικό κομμάτι του παζλ που συνθέτει το μεγαλείο της πλανεύτρας φύσης του ορεινού Θέρμου.
Γι' αυτό, λοιπόν, προβάλλονται στην ανάρτηση αυτή ενδεικτικά στιγμιότυπα με εικόνες και ήχους του νερού από το Φαράγγι του Δία, το οποίο συνιστά ένα εξαίσιο φυσικό τοπίο δίπλα στον χώρο όπου είναι χτισμένος ο προαναφερόμενος ναός.
Στιγμιότυπα μικρά, αφιερωμένα στην 5η Ιουνίου, την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, ικανά όμως να μεταφέρουν την αίσθηση της μαγείας που αναδίδει το Φαράγγι του Δία στον επισκέπτη!!!
Και ως κατάληξη στα παραπάνω θα μπορούσε να είναι, τι άλλο, από ένα ποίημα. Ένα ποίημα που περιέχει τον προβληματισμό για το πώς θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε τον κώδικα επικοινωνίας με τα στοιχεία της φύσης, ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε όλο και πιο πολλοί άνθρωποι με τα μυστήριά της, πράγμα που σίγουρα θα είχε ως αποτέλεσμα να κάνουμε πιο αρμονικό και τον κόσμο των ανθρώπων παραδειγματιζόμενοι από την αρμονία της φύσης.
Πρόκειται, λοιπόν, για το ποίημα του συμπατριώτη Νίκου Ζώρη με τίτλο "Το τραγούδι της γης", το οποίο ακολουθεί.
"Το τραγούδι της γης" - Μάιος 2006
Δισεκατομμύρια ψυχές είναι πάνω της,
σα μυρμηγκοφωλιά πελώρια μοιάζει η γη,
ανθρώπινα μυρμήγκια κοιμούνται και ξυπνούν,
πάνε κι έρχονται κάθε στιγμή από δω κι από κει.
Και κάποιο τραγούδι σιγανό, τραγούδι απαλό
κάτω απ’ αυτό το βάρος, η γη πάντα τραγουδά
και νότες υπέροχες φτιάχνουν μια μελωδία μαγική,
άνεμος, δέντρα, πουλιά, θάλασσες, ποτάμια, βουνά.
Ανήσυχα τ’ ανθρώπινα μυρμήγκια στη γη,
ακατάπαυστα θορυβούν, ολημερίς κι ολονυχτίς.
Ελπίδες, φόβοι, πάθη, μίση, στόχοι, εμμονές,
δεν τ’ αφήνουν ν’ ακούσουν το τραγούδι της γης.
Παράξενοι βόμβοι, κελαρύσματα και βουητά,
ήχοι που μονάχα λίγοι ακούνε και υμνούν.
Τον κόσμο οι πολλοί μ’ άλλα μάτια ίσως δουν,
αν οι ήχοι αυτοί, λίγο στ’ αυτιά τους ακουστούν!
Νίκος Α. Ζώρης (Από το βιβλίο του "Σαν ξημερώσει όλα αλλάζουν...")