Αν εκφράσεις του τύπου «τόπος μαγικός» σου φαίνονται υπερβολικές, άκου αυτό: Είμαι σε έναν τόπο όπου όταν ο ήλιος ανατέλλει, ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να «σπάσει» το βαθύ του μπλε του ουρανού με έντονο πορτοκαλί. Σε ένα μέρος όπου το πράσινο της λιμνοθάλασσας φλερτάρει με το γαλάζιο κι όπου μόνο οι πελάδες έχουν το προνόμιο να το ζουν αυτό καθημερινά. Άντε κι οι ψαράδες. Είμαι στο Μεσολόγγι κι αν θες να ξεφύγεις από τα συνηθισμένα, θα έρθεις μαζί μου!
Η ώρα είναι 06:15 τα ξημερώματα, ημέρα Τρίτη. Πίνω την πρώτη γουλιά καφέ, στο ραδιόφωνο παίζει το «6 am» των Stereo Nova και μένω να αναρωτιέμαι αν ζήλεψε κι αυτό την ομορφιά που έχω μπροστά μου και θέλει να συμβάλει στο τέλειο σκηνικό. Βρίσκομαι στο Μεσολόγγι, 245 χλμ. μακριά από την Αθήνα. Συγκεκριμένα στη λιμνοθάλασσά του και περιμένω με τον Θοδωρή -το φωτογράφο μας- για να «πιάσουμε» τη Στιγμή. Αυτή της ανατολής.
...Έχω ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου και χαζεύω. Αφήνω τις εικόνες να με παρασύρουν και το βλέμμα μου καταλήγει στη χαρακτηριστική πελάδα -σπίτι ψαράδων-, που ήρεμη περιμένει κι αυτή να ξημερώσει. Για λίγο ξεφεύγει το μυαλό μου και σκέφτομαι πόσο ευτυχισμένη θα ήμουν αν ήταν αυτό το «σπίτι» μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μια αχτίδα ήλιου βάφει τον ουρανό, σαν από λάθος να τον πιτσίλισε με έντονο πορτοκαλί. Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μου, για να μην χάσω λεπτό από το μικρό θαύμα που βιώνω και, πίστεψέ με, δεν είμαι υπερβολική. «Τι ωραία θα ήταν, αν αυτά τα σπίτια ήταν ξενοδοχεία», λέει μια φωνή στο μυαλό μου που πλάθει εικόνες. Ζω την ομορφότερη ανατολή της ζωής μου κι αυτό δεν υπάρχουν λέξεις να στο περιγράψω. Μόνο να το ζήσεις μπορείς.
Ξημέρωμα στη λιμνοθάλασσα
Σαν χαράξει, όλα μοιάζουν να βρίσκουν το ρυθμό τους. Η μεγάλη υδάτινη αγκαλιά του Αιτωλικού και της Κλείσοβας γνωρίζει καλά πως είναι η πρωταγωνίστρια της υπόθεσης. Αποφασίζω να την περπατήσω κατά μήκος. Οι γαΐτες -παραδοσιακές βάρκες- κι οι πελάδες κλέβουν την παράσταση, τα νερά είναι πιο ήρεμα από ποτέ, ο ήλιος πέφτει στο πρόσωπό μου κι εγώ κάνω μια από τις πιο «χρωματιστές» μου βόλτες. Καταλήγω στην παραλία της Τουρλίδας, μελαγχολώ όμως συνειδητοποιώντας πως το καλοκαίρι έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Φαντάζομαι τη βάρκα που θα με περάσει σε ένα από τα δεκάδες νησάκια που πλέουν στο βάθος του ορίζοντα, και συγκεκριμένα στο Βασιλάδι, που με το εκκλησάκι του Αγίου Σώστη και το φάρο, δικαιώνει την περιγραφή που του απέδωσε μια φίλη ως ο «παράδεισος που 5΄ σού είναι αρκετά για να τον διανύσεις».
Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο στο επόμενο τεύχος του Traveller's Icons
αναδημοσίευση από http://www.travelstyle.gr/
0 Σχόλια
Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς δε θα δημοσιεύονται.